Blessed to be a blessing!

Mijn laatste blog van mijn grote avontuur. Inmiddels weer vanaf de bank in NL. Maar eerst nog even een blik in mijn Afrikaanse leven:

Donderdag ben ik 's morgens met Maartje naar fam. van Rooy geweest. Vriendelijke, oude mensen, die mij doen denken aan mijn opa en oma. Ze wonen op een plaas op de berg, echt een prachtig uitzicht!
's Middags ben ik met Khathu begonnen aan een muurschildering op de kamer van James, Panach, Khamus en Masala. Leuk dat hij meehelpt! Hij geniet er ook van.

En dan vrijdag: de grote dag. We gaan op trip! Bijzonder om eens mee te maken. Het kindertehuis is verplicht om ieder jaar op trip te gaan, als een soort vakantiedag. Er wordt dan flink uitgepakt. We zouden 's nachts om 2 uur vertrekken, omdat het ver rijden is. Dat wordt 3 uur, omdat de afspraak met de buschauffeur niet duidelijk was. We gaan naar Nelspruit, echt te ver weg, nog verder dan de trip met Gondo. Ik had verwacht dat iedereen eerst nog lekker zou slapen in de bus, maar dat zit er niet in. De muziek gaat op standje maximaal. Er wordt gedanst! Later veel gespuugd, dat is minder. Ze geloven hier dat sinaasappel helpt tegen wagenziekte. Nou, niet dus. Als ik denk dat we er bijna zijn, komen we een bord tegen, nog 54 km. Dat meen je niet! Onderweg wel God's window gezien, met de 3 rondavels. We stoppen nog bij een stadion van het WK 2010. Ik dacht: leuk, dat gaan we bekijken, maar nee. Een foto klikken en de bus weer in. Maar we zijn er geweest;)
Uiteindelijk zijn we rond half 12 op onze bestemming: een waterpretpark! Dat was de busreis meer dan waard! Er zijn verschillende hoge glijbanen, waar je met zwembanden vanaf moet. Echt gaaf! Het is koud vandaag, en het water is nog kouder, maar dat maakt niet uit. Ik ga met de meiden van de glijbanen en dat is genieten. Soms zijn ze echt bang: Tineke, we will die! Nee, hoor, dit gaat prima! Later ook met Una, 1 van de kleinere kinderen van een glijbaan geweest, hij straalde helemaal. Het is wel link dat de kinderen niet kunnen zwemmen. Dit keer hebben ze ook geen zwembanden om. Twee keer heb ik een kind uit het water gehaald, dan schrik je wel. Na een tijdje gaan we braaien. Een aantal jongens hebben met de staf het vlees gebakken. Af en toe flink zwart;) Na het eten nog even met de kleintjes naar een speeltuin en dan is het tijd om weer te gaan. Totaal hebben we vandaag 16 uur in de bus gezeten, dat vond ik wel genoeg. De enige manier om van zo'n dag te genieten is geen horloge om te doen en alles maar over je heen te laten komen. Maar: het was bijzonder om eens mee te maken en het zwemmen was echt te gaaf!!

Van zaterdag tot maandag ben ik met de oudsten (16+) naar the conference geweest. Een jongerenconferentie, die me deed denken aan Opwekking. Het was gaaf, bijzonder en soms confronterend. Ik sliep in het huis van de dominee, die ook op het terrein woont. Bijzonder hoe gastvrij de mensen zijn. Je krijgt de beste kamer van het huis. Niet nodig, maar wel indrukwekkend. Tijdens de conferentie waren er verschillende diensten en seminars. Ook wordt er veel gezongen, vaak echt op zn Afrikaans, lekker swingend! Bij de lunch en avondeten moet je ongeveer een halfuur met je bord in de rij staan. Het menu is alle dagen hetzelfde ('s middags en 's avonds), maar het is erg lekker. Meestal ga ik met de meiden mee, soms met de jongens. Grappig om te zien dat ze hier net doen of ze elkaar niet kennen. Ook leuk om te zien hoe ze omgaan met de vrienden die ze hier ontmoeten.
Als we vrije tijd hebben, zoeken 3 jongens mij op die in de band spelen. Samen oefenen we een lied dat we 's avonds op het podium zingen. Dat was een bijzonder moment. Er ging een gefluit door de zaal toen ze 'our sister' vroegen om naar voren te komen.
Zondag eerst ontbeten met een aantal jongeren die ik verder niet kende, en veel gezongen. Mooi begin van de dag!'s Morgens is er een mooie dienst: All to Jesus I surrender. Ook mooi om eens in een echte Afrikaanse dienst te zitten. Alles wordt vertaald van Venda in het Engels, omdat er ook mensen uit andere provincies zijn. Voor mij is dat fijn, zo kan ik alles volgen. 's Middags een seminar en daarna eten.
Alles bij elkaar is de conference voor mij ook confronterend. Ik praat er over met Dumisani. Mooi dat we zo'n band hebben dat we elkaar weer verder op weg kunnen helpen. Hij leert van mij, maar ik heb zeker ook veel van hem geleerd!
's Avonds is er een competition: verschillende koren hebben een lied ingestudeerd, dat ze nu laten horen. Team Holland (het koor met de oranje shirts) wint!
Maandag is er een afsluitende dienst, die gaat over de uitdagingen waar de jongeren in hun leven tegenaan lopen. Eerst gaan ze daar in groepjes over praten, daarna delen ze hun ervaringen op het podium. Ik ben onder de indruk van hun openheid. Dat had ik niet verwacht. Per provincie worden ze opgeroepen om de ervaringen van hun groep te vertellen. Dumisani zegt: and what about Holland? Ik heb eigenlijk wel de behoefte om ook wat te zeggen, en aan het eind is daar ruimte voor. Ik vertel ze dat ik onder de indruk ben en dat de dingen die ze noemen ook spelen in Nederland, dat ze daarin niet van ons verschillend. Ik geef ze Jeremia 29:11 mee:
For I know the plans I have for you, declares the Lord. Plans to prosper you and not to harm you. Plans to give you hope and a future.
Daarna zing ik een lied voor ze:

Nothing you can do can make Him love you more
and nothing that you've done, could make Him close the door
Because of His great love He gave His only Son
Everything was done, so you could come

Come to the father, though your gift is small
Broken hearts, broken lives, He will take them all
The power of the word, the power of His blood
Everything was done, so you could come.

De conferentie was indrukwekkend en ook een goede afsluiting van mijn verblijf in Zuid-Afrika. Mooi om hier met de jongeren bij te zijn, maar voor mezelf ook opbouwend.

's Middags ben ik met Robert en Ambani gestart om de trampoline in elkaar te zetten. We hadden veel publiek;) Mooi om alles in elkaar te zetten, maar toen het bijna stond, bleek dat we iets niet goed hadden gedaan en alles weer uit elkaar moest... Tof dat Robert veel langer dan zn werkdag bleef om te helpen!
's Avonds heb ik boysnight gehouden met de jongere groep jongens. Het was gezellig. We hebben weer 30 seconds gedaan en maffia. Aan het eind heb ik ze cola en chips meegegeven voor vho Asnath en vho Maggie. Die wilden graag een parentsnight!

Dinsdag was een bijzondere dag. 's Morgens heb ik met Khathu verder gewerkt aan de muurschildering. Panach en James komen kijken. Ik vertel ze over de kikker in mijn huisje en dat Muneiwa die voor mij gevangen heeft. Ze lachen me uit en roepen de rest van de dag: Muneiwa, help, a frog;) Een andere uitspraak die ik steeds hoor: musquito! Ze weten dat ik een hekel heb aan muggen in mijn huisje en daarom steeds zeg: close the door for our musquito's. Ach, hebben ze ook eens lol!

's Middags hadden we birthdayparty en farewell. Dat was echt bijzonder! Eerst de birthdayparty. Alle kinderen die in de afgelopen maanden jarig zijn geweest zitten aan een mooi gedekte tafel, helemaal echt. Ze hebben een eigen bordje chips. Er is een heel programma, met dansoptredens, een toespraak voor alle kinderen. Bijzonder, echt een feestje! En daarna de farewell. Bijzonder dat ze een afscheidsfeest regelen voor de tijd dat ik hier was. Harry, Heleen en Maartje zijn er ook. Daar ben ik blij mee! Eerst zijn er toespraken van vho Rosinah (directeur), Dumisani (namens de kinderen) en Mpho (namens de staf). Echt heel indrukwekkend. Er worden hele mooie dingen gezegd en ze doen allemaal hun best om niet te huilen. Het raakt me. Vho Rosinah zei: Je hebt geprobeerd om een deel van het gat in hun hart op te vullen en je hebt de lach op hun gezichten gezien. Daar raakt ze precies de kern, dat was de bedoeling van mijn verblijf hier. Op Takalani is het niet direct arm. Er is genoeg te eten, het terrein ziet er mooi uit, het is een veilige plaats. Maar op sociaal- emotioneel gebied zie ik wel veel armoede. De kinderen hebben veel meegemaakt, wat heel diep weggestopt is. Ze doen veel zelf en praten nergens over. Ik heb ze in deze tijd vooral willen laten weten dat ze belangrijk, kostbaar en geliefd zijn.
Na de toespraken krijg ik een cadeau: een Vendarok, met bijpassende tas en schoenen. Echt heel gaaf! Daarna Venda dansen met de meiden. Dat is leuk! Ze hebben ook allemaal traditionele kleding aan.
En daarna is het mijn beurt. Ik vertel de kinderen hoeveel ze voor mij betekenen, hoe ik heb genoten van deze tijd. Ik zal ze niet vergeten, zelfs niet als ik een oma ben;)
Ik lees het verhaal voor van de Goede Herder en zing het liedje 'Jezus is de Goede Herder'. Eerst in het Nederlands, daarna in het Engels. Daarna zing ik met Tshilidzi 'You raise me up'. Stoer dat hij dit doet! Ik heb een poster gekocht met het gedicht Footprints. Mooi om te geven, want toen ik hier kwam wist ik nog niet dat ik dat boekje zo vaak voor zou lezen.
Daarna is het tijd voor taart! Die smaakt goed! Het was een mooi en bijzonder afscheid, emtioneel maar ook echt een feestje.

Woensdagmorgen maak ik eerst de muurschildering af. Daarna ga ik met Reason, Phatu, Mbulu en Reineth naar Biaba om te pinnen en boodschappen te doen. Ik kwam 's morgens nog 700 rand (50 euro) tegen in een dagboekje. Dat had ik apart gelegd toen ik op trip ging met Gondo, maar was ik alweer vergeten. Mazzel dat ik dat nog net op tijd zag!
We kopen spullen voor pizza en gaan op zoek naar een shirt van Kaiserchiefs, de favoriete voetbalclub. We halen een ijsje bij KFC (our secret). Daarna weer terug naar huis. Het blijft fantastisch om hier te rijden: tussen de bergen, zonnetje, muziek aan en kletsen met Reason die voorin zit.
's Middags zit ik eerst een tijd op kantoor bij vho Rosinah en heb een goed gesprek met haar. Het gaat vooral over matric van Dumisani. Hij is niet open en eerlijk geweest, dat is jammer. Zoals het nu staat gaat er wel iemand mee van de staf naar het gala. Dat is mooi!
Daarna pizza bakken, en pannenkoeken, want daar had ik nog ingredienten voor. Het is leuk, maar ook een drukke dag. Eigenlijk te druk voor een laatste dag, maar goed. De kids helpen en genieten van het bakken! Maartje komt langs om afscheid te nemen. Raar om haar gedag te zeggen, ze heeft hier veel voor mij betekend.
Daarna mn tas inpakken. Het valt nog tegen hoeveel spullen ik in de afgelopen weken heb verzameld. Maar het lukt...
Ik geef nog verschillende dingen aan de kids. Brandon wil graag een foto van mij en Deborah hebben. Dat mag. Ik heb voor alle kinderen een kaartje gemaakt: Mudzimu vha ani funa (God loves you). De petten van de kanjertraining deel ik ook uit. Justice krijgt de witte pet. We hebben het samen vaak gehad over vertrouwen: laat maar zien dat je te vertrouwen bent. Je hebt de capaciteiten om op een dag de president van Zuid-Afrika te worden, maar dan moet je eerst je best blijven doen op school. Die boodschap is aangekomen. Hij zei 's middags ook: I am not feeling well, because you are leaving. Dat had ik niet van hem verwacht. Ik heb hem ook wel eens stevig toegesproken, omdat het nodig was. Blijkbaar heeft hij dat niet als vervelend ervaren. Ook Phathu zei: I am not going to sleep, you're leaving. Jawel hoor, jij gaat gewoon slapen!

's Avonds zit ik nog even bij de trampoline te kletsen. Tshilidzi vraagt: zijn er boven ook wegen, net als hier? Hun wereld is echt niet groter dan Siloam. Ik leg uit hoe het vliegen gaat, ze zijn onder de indruk. Hun grootste wens is om ook ooit nog eens te vliegen.

En dan donderdag, de dag om te vertrekken. 's Morgens op tijd opgestaan en nog naar de prayer. Aan het eind bid ik met de kids, zingen we onze tophits (My life is in You en Great is He) en dan is het tijd om iedereen dag te zeggen. Ik had me voorbereid op net zo'n drama als vorig jaar, maar dat valt gelukkig mee. Het is soms lastig, maar we hebben er naar toe geleefd. Ik heb ook geprobeerd om de kinderen hier op voor te bereiden. Voor mezelf scheelt het dat ik hier langer ben geweest en dat het nu meer 'af' voelt. Het is erg jammer om weg te gaan, maar het is ook goed zo. Ik ben moe, het is genoeg geweest.
We zouden om 9 uur vertrekken, maar dat werd 10 uur. Daar werd ik wel een beetje zenuwachtig van, het is wel de bedoeling dat ik mijn vlucht haal. De jongens zwaaien mij uit, lief! 2 mannen van de board brengen mij weg. En we zijn gelukkig netjes op tijd;) Nog even een afscheidsmaaltijd bij de KFC en dan is het tijd om door de douane te gaan.
Als we bijna willen vertrekken, blijkt dat er een technisch mankement is, waardoor we 1,5 uur vertraging oplopen. Ik weet dan al dat ik de overstap in Parijs niet ga halen. De vlucht gaat goed, maar inderdaad... vliegtuig gemist. Ik krijg een nieuwe vlucht, die ook weer vertraging heeft.
Het vliegveld in Parijs vind ik maar niets. Veel te luxe, individualistisch. Wat een groot contrast met Afrika. Bij de toiletten zijn 2 donkere vrouwen aan het schoonmaken. Ik wil ze groeten met 'Ndi matseloni' maar dat verstaan ze natuurlijk niet.
Uiteindelijk land ik om half 2 op Schiphol, waar mn ouders en Jolanda staan te wachten. Fijn om hen weer te zien! En zelfs mn bagage is meegekomen!

Thuis wacht mij een warm welkom: een Afrikaans/ Nederlands pakket met al mijn blogs en foto's van de tijd dat ik weg was. En een wandbord met welkom- thuis kaarten en een bos bloemen! Jannita komt langs en de volgende dag Marjo, Gert en Deborah. Leuk om bij te kletsen, foto's en filmpjes te kijken. Ik heb ook alweer verschillende vrienden gesproken, dat is erg leuk!

Het was een bijzondere tijd, ik voel me gelukkig en gezegend dat ik dit mee mocht maken! Ik heb veel kunnen doen op Takalani, veel voor de kids kunnen betekenen, maar zij hebben zeker net zoveel geluksmomenten teruggegeven. Ik ben er opnieuw achtergekomen wat het belangrijkste is in dit leven: een leven dicht bij God, met zorg en aandacht voor de mensen om je heen. Je hoeft niet veel te doen of te hebben om gelukkig te zijn. Ik heb juist het meest genoten van de kleine momenten.

Een lied dat voor mij belangrijk was tijdens mijn Afrika-tijd:

Zegen mij op de weg die ik moet gaan.
Zegen mij op de plek waar ik zal staan.
Zegen mij in alles, wat U van mij verlangt.
O God, zegen mij alle dagen lang!

Vader, maak mij tot een zegen;
ga mij niet voorbij.
Regen op mij met uw Geest, Heer,
Jezus, kom tot mij
als de Bron van leven,
die ontspringt, diep in mij.
Breng een stroom van zegen,
waarin U zelf steeds mooier wordt voor mij.

Zegen ons waar we in geloof voor leven.
Zegen ons waar we hoop en liefde geven.
Zegen om de ander tot zegen te zijn.
O God, zegen ons tot in eeuwigheid!

Vader, maak ons tot een zegen;
hier in de woestijn.
Wachtend op uw milde regen,
om zelf een bron te zijn.
Met een hart vol vrede,
zijn wij zegenend nabij.
Van uw liefde delend,
waarin wij zelf tot bron van zegen zijn.

Het is heel bijzonder om voor langere tijd zo ver van huis te zijn, maar je toch thuis te voelen. Takalani betekent blijdschap en dat heb ik daar ook echt ervaren!
Bedankt voor al jullie lieve reacties en meeleven, dat was steeds heel fijn om te lezen. En binnenkort praten we weer reallife bij!

Liefs Tineke